In memoriam Eef Böhmer

Afgelopen week is, na een slopende ziekte, Eef Böhmer overleden. Eef mocht ‘slechts’ 60 jaar worden.

In Memoriam Eef BöhmerAfgelopen week is, na een slopende ziekte, Eef Böhmer overleden. Eef mocht ‘slechts’ 60 jaar worden.een slopende ziekte, Eef Böhmer overleden. Eef mocht ‘slechts’ 60 jaar worden.

Eef was een voetballer in hart en nieren. Samen met zijn tweelingbroer Jos begonnen bij vv Zeddam en nooit meer weggegaan. Eef was een echte spits, een spits zoals ik ze nu niet meer zie bij onze vereniging. Een type Gert Müller (voor de wat ouderen onder ons een Duitse nachtmerrie, voor de jongeren een Duitse spits met een neusje voor goals), de kont achteruit in een duel en wegdraaien. Als Eef alleen op het vijandelijke doel af ging, dan kon de rest van het elftal alvast terug naar de eigen helft: 100% zeker dat het een doelpunt werd.

En toch heeft Eef het bij de Senioren nooit tot de eerste selectie geschopt. Enerzijds omdat er toen veel concurrentie was voor de spitspositie, maar vooral omdat Eef een heel bescheiden jongen was. Eef haalde het beste in hem boven als hij het naar zijn zin had, zonder de druk van hoeven presteren. Hij was een genieter van het spelletje en dat deed hij het liefst in een recreatieve omgeving. Niet dat Eef niet wilde winnen, maar de derde helft en de gezelligheid waren zeker zo belangrijk.

Wat Eef vooral kenmerkte was zijn positieve instelling. Na zijn sportieve carrière bleef hij betrokken bij de vereniging, als leider. De laatste jaren heb ik dat mogen ervaren als speler van het 5e. Eef was er altijd, zei niet veel, maar als hij iets zei dan was dat altijd positief. Zo ook toen hij te horen kreeg dat hij door kanker was getroffen. Nooit zat hij bij de pakken neer, ook niet na een minder bericht van de behandelende arts.

De laatste periode wilde Eef zo vaak mogelijk op het veld zijn, bij zijn 5e elftal. Ook als dat eigenlijk niet verstandig was en hij dat dan de dagen erna weer moest bezuren. Maar dat had hij er graag voor over.
De laatste wedstrijd tegen Den Dam was Eef er ook. Ik heb toen gelukkig nog een poosje met hem kunnen spreken, zittend op de reservebank. Hij genoot zichtbaar van het zonnetje en vertelde dat de warmte hem goed deed. Wat mij bij bleef was dat hij nog steeds van de kleine dingen genoot, zoals nog een keertje met de vrienden en familie op vakantie, of lekker eten (al hoewel hij geen grote hoeveelheden meer op kon).

En wederom geen negatief woord over zijn eigen situatie, hij bleef positief over het verloop van zijn ziekte. Wat heb ik daar een enorme bewondering voor!

Helaas is het toch nog onverwacht snel gegaan. Wat ga ik – en de rest van de vereniging – Eef verschrikkelijk missen. Ik wens Trudy en de rest van de familie en vrienden heel veel sterkte met het verwerken van dit enorme verlies.

Namens het bestuur en de leden van vv Montferland,

Ingo Nieling
voorzitter